برگرفته از سخنان ارزشمند استاد مهدی عدالتیان
سخن در موعظه های جناب لقمان حکیم بود،در این نوبت به آیه 19 سوره لقمان می رسیم :
«وَاقصِد فِی مَشیِکَ وَاغضُض مِن صَوتِکَ إِنَّ أَنکَرَالأَصوَاتِ لَصَوتُ الحَمِیرِ» :[1]
لقمان به پسرش گفت : « و در راه رفتنت، میانه رو باش، و از صدایت بکاه که بی تردید ناپسندترین صداها، صدای خران است.»
یعنی پسرم قدم هایت را کشیده برندار بلکه معتدل راه برو و بلند صحبت نکن، اگر قرار باشد با داد زدن، انسان مهم شود پس جناب الاغ از همه مهمتراست! چون صدای الاغ خیلی به قول معروف « نکره » یا نخراشیده و نتراشیده است، در واقع صدای ناموزون و بی محلی است.
الاغ در بین حیوانات مَثَل نفهمی است. مثلاً به طوطی صحبت کردن، به سگ شکار کردن و به اسب کلی رمز و رموز آموزش می دهند ولی الاغ حیوانی است که هیچ چیز نمی فهمد و با او باید خیلی صبوری کرد!
لذا لقمان می گوید: نفهم ترین حیوانات الاغ است که صدایش از همه بلندتر است و چون نفهم است سر و صدایش هم هیچ وجهی ندارد، یعنی با وجود سیر بودن شکمش و بدون هیچ موقعیت خاصی، یکدفعه شروع به خواندن می کند چون زمان را نمی شناسد، سر و صدا کرده و آواز می خواند! در حالی که خروس، هنگام اذان می خواند، سگ وقتی اجنبی و دشمنی را ببیند، پارس می کند.
جناب لقمان می گوید: «اگر داد زدن مدال افتخاری باشد، باید این مدال را گردن الاغ بیندازند، چون او از همه بی حساب تر سرو صدا می کند.» خصوصیات آدم عصبانی هم این است که بی حساب داد می زند. واقعاً بعضی عصبانیت ها خیلی از روی نفهمی است و انسان به حال این افراد غصه می خورد!
ریشه بعضی عصبانیت ها منیّت و غرور است. چون فرد عصبانی با خود می گوید چرا نسبت به من جسارت شده؟ چرا به من فلان حرف را زدی؟ چرا به ماشین من جسارت کردی؟
دوستان این باور را باید قبول کنیم که انسان به خودی خود چیزی نیست البته انسان مؤمن با توکل و اعتماد به خدا قوی می شودو مقصود از اعتمادبه نفس همین است که انسان بداند از خودش چیزی ندارد ولی وقتی به خداوند متعال وصل بشود، در تمام جهات می تواند موفق بشود.
لقمان: 19[1]
