کودک نیازمند محبت است و اگر ارتباط والدین که مهمترین کانون تامین نیازهای عاطفی اوست،به هم بخورد،بزرگترین لطمه روانی بر کودک وارد خواهد شد.چنین کودکانی وقتی در آینده تشکیل خانواده دهند،نمی توانند روابط موفقی با همسر خود برقرار نمایند و حتی در پذیرش مسوولیت در آینده نیز، با مشکلاتی مواجه خواهند شد.
بنابراین،صمیمیت و همکاری و هماهنگی بین پدر و مادر، از مهمترین عوامل رشد کودک است.
در خانواده ای که بین پدر و مادر اختلاف و عدم صمیمیت حاکم باشد، انتظار روح صمیمیت و همکاری و تفاهم در فرزندان بی مورد است. والدین اگر هم در بعضی موارد زندگی، تفاهم و توافق نداشته باشند، نباید در مقابل فرزندان، به مشاجره بپردازند، زیرا تحمل این برخورد ها برای کودک دشوار بوده و او را دچار اضطراب نموده و احساس امنیت خود را از دست خواهد داد. از طرف دیگر، این برخورد ها موجب می شود که والدین خود به خود به فرزندشان توجه کمتری داشته باشند.
اگر والدین رابطه شاد و محبت آمیزی با هم داشته باشند، کودک هم یاد می گیرد که به دیگران محبت بورزدو در کارها با دیگران تفاهم و مشارکت داشته باشد.در این صورت هماهنگی و همیاری برایش آسان خواهد بود.
احترام پدر و مادر نسبت به یکدیگر سبب می گردد که فرزندان هم نسبت به همدیگر و نیز به والدین احترام بگذارند.
والدین باید شنوندگان خوبی برای فرزندانشان باشند،زیرا آنان در مدرسه، فرصت کافی برای این که بتوانند همه نظرات و ابتکارات خود را ابراز نموده و احساسات و عواطف خود را تخلیه کنند، ندارند.
در این رابطه والدین باید با هماهنگی کامل،و در پرتو احترام گذاشتن به شخصیت فرزندشان،زمینه را برای باروری استعداد ها و ابراز احساسات و عواطف آنان فراهم سازند.
برگرفته از کتاب والدین و مربیان مسوول نوشته رضا فرهادیان
