1- محبت
از اصیلترین و مهمترین احتیاجات روانی کودک برخورداری از محبت است، کودکان باید احساس کنند که والدین با آنان صمیمی و مهربان هستند و آنان را یاری می کنند تا بعدها مسائل خود را با والدین در میان بگذارند.
کودکانی که از محبت والدین محرومند، در خانه احساس نا امنی کرده، از زندگانی نا راضی بوده ، افسرده و پژمرده می گردند.
برعکس، کودکانی که از محبت والدین سرشارند، احساس سکون و آرامش بیشتری می کنند و از روحیه ای شاد بهره مند بوده و اعتماد به نفس کافی دارند.
کودکان بیش از غذا، لباس ، اسباب بازی ، هوای آزاد ، نیازمند آنند که مورد توجه و محبت والدین قرار گیرند.
بعضی از والدین ، با فرزندانشان با سردی روبه رو می شوند، در نتیجه این کودکان به یک نوع گرسنگی عاطفی مبتلا می گردند.
بنابراین مهم ترین عامل سلامت روح کودک، محبت است و کمبود آن سلل ناهنجاریهای عاطفی و روانی می گردد و زمینه را برای آشفتگی روحی و بزهکاریهای اجتماعی وی در آینده فراهم می سازد.
والدین معمولا نسبت به فرزندان کوچکتر محبت بیشتری ابراز می دارند؛ این امر موجب آزردگی خاطر سایر کودکان و احساس حسادت آنان نسبت به کودک مزبور می گردد.
از طرفی باید توجه داشت که محبت بیش از اندازه به کودکان موجب از خود راضی شدن آنان خواهد شد، و در آینده سبب سرخوردگی و شکست آنان می شود، چون در طول زندگی و موقعیتهای مختلف در محیط مدرسه و اجتماع با مشکلاتی برخورد خواهند کرد، و دیگران همانند والدین به آنان محبت و توجه نمی کنند.
2- احترام گذاشتن به شخصیت کودک
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم گاهی به خاطر فرزندان خود(نوادگان پیامبر (ص) امام حسن و امام حسین علیهم السلام) سجده نماز را طولانی می کردند ، و زمانی به خاطر گریه فرزندان دیگران نماز را سریعتر پایان می دادند. به کودکان احترام می گذاشتند و درس پرورش شخصیت اطفال را به مردم می آموختند.
وقتی نام فرزندتان را می برید، او را گرامی دارید، و در مجلس برایش جا بازکنید، و با ترش رویی با او برخورد نکنید.
برگرفته از کتاب والدین و مربیان مسوول نوشته رضا فرهادیان.
