اختلاف والدین ناسازگاری های فرزندان را به دنبال دارد؛ بعضی از علائم این ناسازگاریها به قرار زیر است:
1- کودک به ندرت در گروه های اجتماعی حضور می یابد، چون در خانه فرصت ابراز وجود را پیدا نمی کند.
2- اغلب نگران و با قیافه ای گرفته و افسرده در مدرسه حاضر می شود.
3- از درس و مدرسه لذت نمی برد و نسبت به آینده خود بیمناک است.
4- در اثر کمبود عواطف خانوادگی، عقب ماندگی درسی پیدا می کند.5- به علت بهره مند نبودن از محبت در خانه، به افراد منحرف و سرگرمیهای باطل روی می آورد.
6- بیشتر اوقات ذهنش مشغول مشکلات خانواده و اختلافات بین پدر و مادر است.
7- احترامی برای والدین خویش قائل نیست، در نتیجه به افراد اجتماع هم با عینک بد بینی نگاه می کند.
چه باید کرد؟
1- والدین در حضور کودکان به هیچ وجه دعوا و بگو مگو نکنند، و یکدیگر را سرزنش ننمایند.
2- والدین در جلسات خانوادگی از مطالبی که روح حرص و طمع و یا بدگویی و غیبت از دیگران را در فرزندان القا می کند خودداری کنند.
3- والدین خواسته های خویش را منطبق بر رضای خداوند نمایند، نه مطابق با سلیقه شخصی خویش.
4- با دید خوش بینی و حسن ظن به یکدیگر بنگرند.
5- یکدیگر را با کلمات احترام آمیز صدا کنند و از سخنان زشت و توهین آمیز احتراز نمایند.
6- از روزگار گله و شکایت ننمایند و راضی به قضای الهی باشند، زیرا اغلب شکوه ها و گله ها به طور ناخودآگاه به فرزندانشان دید منفی میدهد.
7- در مورد مسائل خانه هفته ای یک روز جلسه بگذارند، و در حضور کودکان به مشورت و تبادل نظر بپردازند.
برگرفته از کتاب والدین و مربیان مسوول نوشته رضا فرهادیان
