خیلی از ما در زندگی دنیا دچار غفلت می شویم و گاها قدر نعمت هایی که پروردگار مهربان به عنایت فرموده است را نمی دانیم و چه بسا ناشکری و ناسپاسی کرده و خود را از ادامه آن محروم می نماییم
چنانکه حضرت علی علیه السلام در نهج البلاغه می فرمایند:
هنگامی که گوشه هایی از نعمت پروردگار به شما رسید، با ناسپاسی، خود را از ادامه نعمت ها محروم نکنید!
این گفته مولا در قابل مثل و حکایت زیر تبیین گشته است:
در مثل گویم که یک مرد کریم زندگی می کرد در عهد قدیم
در محیطی بس بزرگ و با صفا با دلی آکنده از مهرو وفا
پر زشیرینی، دکانی داشت او در کنارش بوستانی داشت او
بود کاخی در میان بوستان حاضر از بهر حضور دوستان
نهرها در باغ جاری گشته بود بلبلان بر شاخه ها بنشسته بود
بهر آن دکان و باغ و آن نعیم داشت فکری پخته آن مرد کریم
گفت با خود گر بیابم یک جوان گیرم از او در صداقت امتحان
چون که شد پیروز او در امتحان واگذارم هر چه باشد برجوان
گردد این کاخ بزرگم خانه اش آن دکان و جنس ها سرمایه اش
بود تا روزی جوانی با شتاب گشت وارد بر دکانِ آن جناب
گفت هستم در پی شغلی روان هست کاری بهر من در این مکان؟
چون کریم آن عرض حاجت را شنید مصلحت در ردّ گفتارش ندید
یک طبق انواع شیرینی در آن با ادب بنهاد در پیش جوان
گفت آری، لیک کار من کنون از فروش این طَبَق نبود فزون
چون فروش این طبق پایان بری واگذارم بر تو کارِ دیگری
تا جوان بگرفت بر سر آن طبق گوییا برده است از وی آن سَبَق
حُبّ دنیا بر دل او رخنه کرد هم چو شیطان بر خطا َاندیشه کرد
گفت شد چون کار ما از این قرار به که بردارم طَبَق را اَلفَرار
شاد بود از آن چه آورده بدست غافل از آن که چه ها رفته زدست
آن همه نعمت بُوَد در انتظار او برای اندکی کرده فرار
بود غافل ، لیک غافل تر از آن غافل از لطف خدای مهربان
جنت و رضوان و نعمت های آن جملگی در انتظار مردمان
این جمال و ثروت و دست و زبان هر یک ابزاری است بهر امتحان
گر گرفتی نعمت و کردی فرار زیر پا بگذاشتی عهد و قرار
لذتی کوتاه را دریافتی لیک خیرِ جاودان را باختی
سراینده: استاد مهدی عدالتیان
